ภูมิ ๒ หมายถึง [พูม] น. พื้น, ชั้น, พื้นเพ; ความรู้ เช่น อวดภูมิ อมภูมิ.
[พูมทํา] น. พื้นจิตใจที่มีคุณธรรม.
[พูม–] น. พื้นความรู้ความสามารถ.
[พูม–] น. ความรู้, พื้นความรู้.
[พูม] ว. สง่า, โอ่โถง, องอาจ, ผึ่งผาย, เช่น วางภูมิ.
ก. กระหยิ่มใจ, รู้สึกว่ามีเกียรติยศ.
[พูมถาน] ว. สง่าผ่าเผย, โก้หรู, เช่น แต่งตัวภูมิฐาน.
[พูม–] น. สภาพที่ร่างกายมีแรงต่อต้านเชื้อโรคที่เข้าสู่ร่างกาย,ภูมิต้านทาน ก็เรียก.